Aan het lezen

We zijn al weer twee weken terug van weggeweest. De kranten zijn gelezen, de e-mails gezien (en sommige afgehandeld), ik zelf ben nog niet echt aan het werk maar eigenlijk ook weer wel: in de eerste week van september ben ik (opnieuw) naar Hacettepe (Ankara), deze keer om ook zelf een bijdrage te leveren aan een Unesco Training the Trainers Workshop. Dat vergt de nodige voorbereidingen, ook omdat het andere werk in die eerste schoolweek natuurlijk niet blijft liggen.

Ik bevind me met andere woorden in het schemergebied waar vakantie in werk overgaat, een uitstekende gelegenheid om me ook eens te verdiepen in een boek dat nu niet meteen het nuttige met het aangename verenigt maar dat toch gelezen wil worden, gewoon omdat ik er nog niet aan toegekomen ben. Rode Regen (2007) van Cees Nooteboom is zo'n boek. Het is een mooi uitgegeven boekje waarin de auteur in korte autobiografische verhalen veel duidelijk maakt over zijn literaire ontwikkeling, zijn voorkeur voor vreemde landen en het genre van het reisverhaal maar waarin hij bovendien de voor hem zo kenmerkende poëtische stijl weet te handhaven. Een echte Nooteboom kortom die, in tegenstelling tot veel van zijn andere werk, echt lekker wegleest.

Dat laatste brengt me op het punt dat vaak in verband wordt gebracht met zijn werk, ook in de verschillende artikelen bij gelegenheid van zijn 75e verjaardag op 31 juli. Hij geldt als een van de topauteurs uit de Nederlandse literatuur maar tegelijkertijd komt die waardering in eigen land moeilijk tot haar recht, wat vaak wordt verklaard door zijn wat weerbarstige en 'intellectuele' stijl. Het hangt er dan toch wel een beetje vanaf wát je van hem leest. Zijn reisverhalen heb ik altijd zeer toegankelijk gevonden (ze verschenen niet voor niets in dagbladen, publiekstijdschriften en glossys als Avenue), voor zijn poëzie geldt dat wat minder maar is dat niet een kenmerk van moderne poëzie in het algemeen?

Rode Regen is wat dat betreft het beste van twee werelden: het heeft zeker poëtische zeggingskracht maar spreekt ongetwijfeld ook een breed publiek aan. Het is dan ook bij uitstek een boek om bij weg te dromen in het schemergebied werk-vakantie.

En in het kader van de kranten die ik bij terugkomst thuis op de deurmat vond, mag ik u één citaat niet onthouden: "Het is een vorm van hoogmoed om een vorig zelf slecht gedrag kwalijk te nemen, vooral als dat zelf maar een jaar of vierentwintig oud was" (p. 151). Daar had Wijnand Duyvendak wat van kunnen leren, dunkt me.

Technorati tag: Nooteboom, Cees